We vinden het allemaal heel normaal dat we kunnen zien. Bij voorkeur zo scherp mogelijk – ik draag bijvoorbeeld een bril, omdat ik zonder die bril wel contouren zie, maar belangrijke details mis. Dit model-oog is van mijn zus die het cadeau kreeg van onze ouders toen ze afstudeerde als optometrist. Voor haar is goed kunnen zien de normaalste zaak van de wereld. Voor mij als chemicus is het vanzelfsprekend dat we weten hoe moleculen en medicijnen er uit zien. Maar waarom is dan niet vanzelfsprekend dat we kunnen zien hoe medicijnen zich in het menselijk lichaam verplaatsen en waar ze ophopen? Het antwoord ligt in een simpele waarheid: je gaat het pas zien als je het labelt.